Engelandvaarder – Leo Hendrikx

Vriendenclub

Paul Barten, Jan Oyen, Harry Feyen, Leo Hendrikx, waren vier vrienden die samen een atletiekclubje vormden. Paul had het initiatief genomen en Jan, de classicus, bedacht de naam: Zephyr, naar de Griekse god, die als de westenwind over de aarde snelde.
Harrie Jansen, de kapelaan van het dorp die zich met de jongeren van de parochie bezig hield, haalde hen over om het clubje Achille-Ratti te noemen, de naam van paus Pius XI.
Goed opgevoede, gehoorzame roomse jongens waren ze.
Paul Barten was een jaar ouder dan Leo, een neef en die zich min of meer ontpopte als de leider van het groepje. Hij was een snelle denker en kwam steeds met nieuwe ideeën.
Jan Oyen werd Jantje Weetal genoemd om zijn formidabele kennis. Hij wist bijvoorbeeld alles van klassieke muziek. Hij bezocht evenals Leo het gymnasium in Roermond.
Harry Feyen had de ambachtsschool gedaan en werkte al. Hij woonde om de hoek bij Leo.

Oorlog

10 mei 1940. ’s Ochtends iets na vier uur kwam zijn moeder bij hem en zei: “Ik denk dat het oorlog is.” Ze hoorden het schieten bij de Maas. Om 10 uur zagen ze de eerste Duitsers in het dorp. Zijn vader dacht dat Oostenrijkers ‘beter’ waren dan Duitsers en zei tegen zijn zus José dat zij op de piano  maar ‘An der schönen blauen Donau’ moest spelen.
Later ontdekten de vrienden een dode Nederlandse soldaat bij de kazematten aan de Maas.
Ze wisten wie hij was. De vader van de soldaat was verbonden aan het bisschoppelijk college, hoofd van de tussenklas, waar de jongens uit de naburige dorpen rondom Roermond werden opgevangen, samen met Lücker, zijn collega. Een Roermondse jongen dus. En ja, er werd verschil gemaakt of je uit de stad kwam of uit het dorp.
Toen Leo drie jaar was, verhuisden zijn ouders van Roermond naar Horn, een dorp aan de Maas, precies tegenover Roermond. Een wereld van verschil. Dichtbij, zij hoefden de brug maar over en dan waren ze er al, maar toch anders, meer van het boerse land dan van de zelfbewuste stad aan de overkant.
En toen was het dus oorlog met Duitsland als grootmacht. Leo was nog geen 17.
Gele en rode verf is oranje

De vier vrienden hadden weinig geheimen voor elkaar. De oorlog was al snel een veelbesproken onderwerp. De Duitsers hadden Nederland in hun greep en de koningin zat in Engeland. Ze bedachten een grap. Ze kochten potten gele en rode verf, mengden die tot oranje en op de late avond van Koninginnedag, 31 augustus, schilderden ze op de eerste en tweede brug over de Maas met grote letters ‘Oranje boven’.
Zijn vader constateerde met enige voldoening dat ‘het ‘protest’ toch eens zo moest beginnen’. Hij wist niet dat dit het werk van Leo en zijn vrienden was,

Naar Engeland?

De jongens fantaseerden hardop met elkaar om naar Engeland te gaan. Weg van de Duitsers en hun bevelen, vrij. Ze zouden niet over zee gaan, de zee was ver weg en hadden ze nooit gezien. Nee, ze wilden over land, over land was het meest voor de hand liggend.
Zouden ze de route over het zuiden moeten nemen? Hoe dan? Daarover hadden ze geen idee. Over Joegoslavië misschien, maar toen Duitsland april 1941 ook Joegoslavië binnendrong, viel die mogelijkheid af. Dan maar via Frankrijk, Spanje, Portugal.
De fantasieën namen mettertijd meer vorm aan en groeiden uit tot een plan.
Ze besloten 14 mei, inmiddels één jaar na de capitulatie, te vertrekken.
Ze hadden wat zakgeld gespaard, en Paul en Harry hadden wat geld uit hun loonzakje achtergehouden.
Hun reisbagage bestond uit niet meer dan een trainingspak en gymnastiekschoenen. Kapelaan Jansen regelde voor Leo nog een afspraakje met een vriendin onder de voorwaarde dat Leo haar dan twee jaar met rust zou laten.
Niemand wist van hun plan, ook de ouders niet.
Ze schreven een dag van te voren een brief naar hun ouders om hen te vertellen dat zij die veertiende ’s avonds niet meer thuis zouden komen en inmiddels op weg waren naar Engeland.
Zo verzamelden zij zich die dag op de afgesproken plek op de Beegderheide, een gebied dat ze door de atletiek door en door kenden en waar zij vooraf hun bagage hadden verstopt.
Om half tien fietsten ze over de Napoleonsweg, een weg die haar naam dankt aan het feit dat Napoleon met zijn legers over deze weg naar het Noorden trok. Op naar het Zuiden.

Op weg

Ergens tussen Ittervoort en Hunsel gingen zij via een stille landweg de grens over. Ze waren tot op dat ogenblik slechts één auto tegengekomen. Het stelde hen gerust. Niemand was dus nog naar hen op zoek. Iets voor twaalven waren ze al in Molenbeersel, een dorp op de grens van Nederland en België. Zij verkochten hun fietsen aan een smid voor honderd gulden. Ze reisden verder met de bus en met de trein en ook grote afstanden lopend. Twee dagen later kwamen ze in Charleroi aan.
Het adreskaartje van het restaurant waar ze die avond aten, is altijd bewaard gebleven. ”Le plus ancien restaurant de la ville” – Fr. Luiten-Pairon.
Van Charleroi reisden ze met de trein naar het laatste stationnetje voor de Belgisch-Franse grens, ergens in de buurt van Maubeuge.
En vervolgens wandelden zij enkele uren naar Frankrijk. Het was een fluitje van een cent.
Ze kochten meteen maar een kaartje naar Parijs. Dat schoot tenminste op.
Toen ze St. Quentin waren gepasseerd, in Tergnier, werd er op papieren gecontroleerd. Hun Nederlands persoonsbewijs bleek onvoldoende voor het gebied waar ze reisden, een ‘zone interdite’. Wat te doen?
Ze zouden naar St. Quentin terug kunnen om een toelatingsstempel te halen. De jongens boden aan om naar St. Quentin te gaan, maar de Fransen bleven moeilijk doen. Er werd gepraat en getelefoneerd. Toen was het twaalf uur, etenstijd. Iedereen ging weg om te pauzeren. Verwonderd keken de vrienden elkaar aan en besloten toen maar om ook maar vlug weg te gaan. Ze wandelden naar het volgende dorp en stapten op de trein. Zonder problemen kwamen ze in Parijs.

Parijs

Parijs beschouwden ze als een bekende stad. Harry Fyen en Leo waren al eens in Parijs geweest, in 1935, met het kinderkerkkoor. Het zangonderwijs in Horn gebeurde volgens de methode Ward en om het succes van deze methode te demonstreren werden ze in Parijs uitgenodigd. Ze logeerden toen in een weeshuis met nonnen en ze herinnerden zich de indrukwekkende vliegkappen die de nonnen droegen en de naam van een vriendelijke Nederlandse pater die erbij hoorde, Meufels heette hij. Het adres van het weeshuis hadden ze bij zich. Ze klopten aan de deur, vroegen naar de pater en werden binnen gelaten. Pater Meufels was er nog en toen hij zich bij hen voegde, vertelden zij hem hun vluchtverhaal. Ze mochten blijven. Hij begreep het en leefde mee; hij gaf hun het adres van een priester in Nevers, die hen zeker verder zou kunnen helpen. Het enige dat herinnert aan het korte verblijf in Parijs is een minuscuul bonnetje met de tekst: “Bon pour une soup a l’Association des Etudiants et Artistes Parisiens.”

Nevers en verder

De vrienden reisden 20 mei naar Nevers, een stadje in het midden van Frankrijk, waar zich de schrijn van de heilige Bernadette van Lourdes bevond. Pater Meufels drukte hen op het hart dat zij die zeker moesten bezoeken; en dat deden ze. Leo kocht devoot een ansichtkaart van de schrijn. Hij heeft de kaart nog.
Frankrijk was een gedeeld land. 25 km beneden Nevers lag de demarcatielijn, een grens tussen het bezette en het zogenaamde vrije Frankrijk, waar een zekere maarschalk Pétain, een vazal van de Duitsers, de dienst uitmaakte. Het bleef oppassen!
Ze namen de trein naar St. Pierre le Moutier, een klein dorp dat dichtbij de demarcatielijn lag. Ze kozen ervoor om door een uitgestrekt vrijwel onbewoond bosgebied de demarcatielijn over te steken. Ze gingen op weg en kwamen gelukkig niemand tegen, behalve enkele mannen die houtskool stookten. Laat in de middag zagen ze een boerderij. “Waar waren ze? Waar was de demarcatielijn?” Ze hadden geen idee.
Een vrouw kwam vanuit de boerderij zenuwachtig op hen aflopen en gebaarde hen waar ze naartoe moesten lopen. “Vite! Vite!”
De Duitse patrouille was net gepasseerd en ze gebaarde dat die elk moment terug zou kunnen komen. De vrienden waren allen atletische jongens die hard konden lopen en zeker geen aansporing nodig hadden. Weldra zagen ze de prikkeldraadversperring. Toen ze over de versperring klommen, hoorden ze twee Duitse soldaten schreeuwen. Ze waren ontdekt. Rennen! Ze maakten dat ze wegkwamen. Toen ze uit het zicht waren, vielen ze in elkaars armen. Het was gelukt! Ze waren de grens over.

Gearresteerd

Wat was gelukt? In het eerst volgende dorp werden ze gearresteerd door de plaatselijke gendarmerie. De volgende dag werden ze overgebracht naar het ‘Maison d‘ Arret’ in Montlucon. Hoe verder?
Ze schreven een brief aan het ‘Office Néerlandais” in Vichy, een gecamoufleerde voortzetting van het vroegere Nederlandse consulaat, waar een zekere Dr. Ir. Sevenster de centrale figuur was. Sevenster was van oorsprong landbouwkundig ingenieur en in 1939 tot consul-generaal benoemd. Toen ze een week later werden voorgeleid, bleek hij tijdens de rechtszitting aanwezig te zijn. Dat gaf vertrouwen.
Paul, Jan en Harry werden veroordeeld tot 3 weken cel, met aftrek van voorarrest.
Zij moesten dus nog twee weken in het gevang blijven.
Leo werd vrijgelaten omdat hij nog geen 18 was.
Hij kreeg wel de opdracht zich ogenblikkelijk te melden bij het ‘Office Néerlandais’ in Toulouse, teneinde te worden toegelaten tot het “Centre d’Acceuil des refugiés Néerlandais”, een opvangcentrum voor Nederlanders. Veertien dagen later kwamen ook zijn vrienden daar.
Die vertelden opgetogen dat zij waren uitgezwaaid door de vier dochters van  Dr. Ir. Sevenster.

Lafourguette

In het opvangcentrum Lafourguette even buiten Toulouse, waren zij een van de eerste Engelandvaarders. Er zouden nog velen volgen.
Het opvanghuis was een groot, oud buitenhuis met een parkachtige tuin van ca. 1 ha.
Het bood op dat ogenblik onderdak aan een groot aantal Joodse families, die uit Antwerpen kwamen en een Nederlandse nationaliteit hadden. Voedsel was een groot probleem in het centrum. In de loop van 1941 werden nachtelijke strooptochten georganiseerd om de voedselsituatie te verbeteren. Het hielp maar ten dele.
In de loop van het jaar werden Jan en Harry overgeplaatst, Harry naar een houthakkerskamp aan de voet van de Pyreneeën en Jan naar een kamp in de buurt van Narbonne.
Paul kon blijven; hij werkte bij het Office Néerlandais in Toulouse.
En Leo bleef ook want hij was nog jong.
Men mocht Frankrijk legaal vertrekken als men een uitreisvisum kreeg, en dat hing af of men een doorreisvisum door Spanje en Portugal kreeg. Het Duitsgezinde Spanje was zeer karig in het afgeven van doorreisvisa. De tijd verstreek en de oorlog duurde voort.
Jan besloot begin 1942 maar naar Nederland terug te keren. Thuisgekomen werd hij ogenblikkelijk gearresteerd. Hij werd naar Maastricht gebracht, verhoord, kwam weer vrij en dook meteen onder. Hij werd actief in het verzet.
Harry besloot eveneens naar Nederland  terug te reizen om geld te halen. Hij werd onderweg in Parijs gearresteerd, maar wist weer te ontsnappen en dook eveneens in Nederland onder.

Naar Zwitserland

Paul en Leo moesten hun weg vervolgen zonder hun beide vrienden. Zij besloten nu om via Zwitserland naar Engeland te reizen. De weg over Spanje duurde te lang. Bovendien hadden ze gehoord dat de opvangkampen in Zwitserland beter waren dan in Zuid-Frankrijk. Ze reisden naar Annecy, waar ze opgewacht werden door de gendarmerie. Een teleurstelling: ze hadden geen geldige papieren. Ze konden vrij komen als ze zouden tekenen voor het Franse vreemdelingenlegioen. Ze aarzelden, maar ze besloten toch na enig aarzelen niet te tekenen en het proces af te wachten. Ze kregen 40 dagen gevangenschap opgelegd. Op 26 Mei 1942 werden ze uit de gevangenis ontslagen en op transport naar Toulouse gesteld.

Van Toulouse naar Curaçao

Terug in Toulouse. Ineens werd het voor Nederlanders mogelijk om doorreisvisa te verkrijgen naar Curaçao, dat was immers Nederlands grondgebied. De Zweedse ambassade, die de belangen van de Nederlanders behartigde, zorgde voor de geldige papieren. Paul en Leo kregen toestemming om via Bilbao naar Curaçao te reizen. Paul vertrok 2 juli en Leo volgde drie weken later. Ze reisden van Barcelona naar Bilbao met de trein en gingen 28 juli aan boord van de ‘Cabo de Hornos’. Het schip was helemaal wit geschilderd ten teken dat het ‘neutraal’ was. Souvenirs die bewaard zijn gebleven, zijn o.m. het treinkaartje Barcelona-Bilbao en een ansichtkaart van de boot. Na een oponthoud in Port of Spain (Trinidad) en Puerta Cabello (Venezuela) kwamen de beide vrienden 25 augustus in Willemstad (Curaçao) aan en vierden er 31 augustus Koninginnedag in de sociëteit ‘Asiento’.

Via New York naar Canada

Met de ‘Saluta’, een oud schip, waarvan de motoren regelmatig uitvielen, voeren ze naar New York. Ze maakten een sightseeing tour door de stad en bezochten ‘Radio City’ en vervolgens reisden ze met de trein naar Stratford (Ontario), Canada. In Stratford was een rekruteringscentrum voor het Nederlandse leger. Hier leerden ze Bep van Klaveren kennen, een bekende bokser uit Rotterdam, die hen ’s avonds boksles gaf. De opleiding duurde zes weken. Leo kocht van zijn eerst verdiende soldij ijshockeyschaatsen voor 8 dollar.

Naar Engeland

Met de Queen Elisabeth voer Leo naar Engeland. De precieze datum herinnert hij zich niet meer. Wel dat de overtocht vier dagen duurde. In Engeland werd hij ondergebracht bij de Prinses Irene Brigade in Wrottesley Park in de buurt van Wolverhampton. Het was winter. Het landschap was somber.
Niemand uit zijn groep was blij dat zij bij de Prinses Irene Brigade werden gevoegd. De Prinses Irene Brigade had geen goede naam en het was dus zaak om zo snel mogelijk in Londen te komen om te zien of daar  wat te regelen was. En zo kwam Leo in Londen. Het werd een boeiende, chaotische periode. Het belangrijkst was wel dat hij voor een theevisite met Koningin Wilhelmina werd uitgenodigd – en hij werd medisch gekeurd voor de RAF. Op 12 mei 1943 tekende Leo zijn verbandacte bij het Bureau Luchtvaart en op 15 mei werd hij gedetacheerd bij de  RAF.
Wie zou niet bij zo’n wapen willen dienen?
Met zeven andere Nederlanders werd hij 15 maart gedetacheerd bij de RAF Volunteer Reserve.
Hij kwam in de opleiding voor een vliegende functie: piloot, navigator of bombaimer. Zijn rang werd AC-2 – dat is aircraft second class – en hij kreeg een witte badge op zijn muts om aan te geven dat hij in opleiding was. De kosten van de opleiding werden geregeld op basis van een overeenkomst tussen het Nederlands ministerie van defensie en het Air Ministry. Het was een goede opleiding, waar o.m. geleerd werd dat Den Haag de hoofdstad van Nederland was.
De school selecteerde op geschiktheid, maar de definitieve keuze werd pas gemaakt op basis van de praktische resultaten in de lesvliegtuigen. Het werden voor Leo spannende weken.
Zijn beoordeling luidde: ‘should make a pilot’. Wat betekende dat? Hij werd geselecteerd.

September 1943 – terug naar Canada

Oktober – november 1943 Dewinter – provincie Alberta. Hij volgde een cursus op de ‘Elementary Flying Traning School. Het lesvliegtuig was een Fairchild PT – 19 Cornell.
Bij de vliegtest maakte hij één foutje. Jammer, want anders had hij de kwalificatie ‘exceptional’  gekregen, nu werd het ‘above average’. Niettemin behoorde Leo tot de besten van de klas.

December 1943 – april 1944 Medicine Hat, 300 km, van Calgary, 100 km. boven de grens met de V.S. Ze vlogen in eenmotorige North-American Harvard IIB, hetgeen betekende dat je op weg was om ‘jachtvlieger’  te worden. Mooier kon het niet. In april werden de laatste vliegtesten afgenomen, 21 april kreeg Leo zijn militair vliegbrevet, zijn wings. Hij werd vervolgens benoemd tot tweede luitenant-vlieger van de Militaire Luchtvaart. In deze periode kreeg hij een uitnodiging om Prinses Juliana te bezoeken.

Mei-september 1944

Met een van de Queens – een oceaanschip – maakte hij de overtocht naar Engeland – voor de volgende training – het opdoen van ervaring in andere weersomstandigheden. In oktober 1944 werd hij overgeplaatst naar No. 5 A.F.U. in Ternhill (Shropshire). Op een rustige najaarsmiddag gebeurde het. De meesten van zijn collega’s waren al gaan lunchen in de ‘mess’, toen zijn instructeur hem meenam naar een van de Spitfires op het platform. Hij controleerde of Leo zijn ‘cockpit drill’  kende en zei toen: “Probeer het eens.”
“Het stuurde allemaal zo fantastisch licht en soepel, dat ik niet de verleiding kon weerstaan enkele ‘rolls’ te maken.” Na een voorzichtige ‘ approach’ taxiede hij terug naar de ‘tarmac’.
Zijn was al gaan lunchen en dat deed hij dus ook maar. Met een overweldigend gevoel: Hij had voor het eerst van zijn leven een heuse Spitfire gevlogen.

Een heel bijzonder verlof

In de bar van “Brevet Flying Club’ in Londen ontmoette hij een Engelse RAF-vlieger, die terloops opmerkte dat hij over twee dagen naar Gilze-Rijen zou vliegen. Nadat Leo verteld had dat hij uit Horn kwam, mocht hij wel mee. Van Gilze-Rijen liftte hij naar Eindhoven. De stad was twee maanden geleden bevrijd was en lag er nog steeds chaotisch bij.
De volgende dag liftte hij naar Weert. Omdat hij met verlof was, was hij gekleed in het beste model uniform dat hij had, met lage zwarte schoenen en met een grijsblauwe overjas, die hij had laten maken bij Jones, Chalk & Dawson in Sacksevillestreet. In deze kleren was hij een opvallende verschijning in het slordige wereldje van jeeps en soldaten in gevechtskleding.
Hij kreeg een lift in een kleine camion, de chauffeur vond het wel interessant om met hem tot in Horn te rijden.
Hij stopte bij een groot camouflagenet op de rijksweg en zei: “Verder ga ik niet. Good luck!”
Leo wist waar hij was en snelde over de Daalakker, waar toen alleen het huis van Feyen nog stond. Er werd nog altijd gevochten. Er vielen granaten. Bij Ververs ging hij achterom, kroop door het gat in de heg en hij was thuis. “Het is Lei”, riep iemand en iedereen kwam uit de kelder naar boven. José zei: “En dat nog wel op mijn verjaardag.” Het was 28 november. Ze omhelsden elkaar toen er vlakbij een granaat insloeg. Iedereen dook de kelder weer in. Hij is toen drie dagen gebleven. Hij sliep tussen zijn vader en moeder in. Verder was de kelder vol met familie en buren. Iedereen was vrolijk en opgewekt. De oorlog zou voorbij gaan. Er werd veel gelachen en gebeden.
De oorlog duurde nog even. Nog tot in maart zou Horn in de frontlijn blijven liggen.
Leo moest terug. De terugweg verliep vlotter dan de heenweg. Diezelfde middag dat hij uit Horn naar Gilze-Rijen was vertrokken, stond er een Dakota van een Amerikaans squadron klaar en toen hij de situatie uitlegde, kreeg hij meteen toestemming om naar Engeland mee te vliegen. In Engeland werd hij meegenomen naar de security officer, iets waarop hij niet gerekend had. Hij vertelde het verhaal, maar kon zich verder de naam van de piloot die hem had meegenomen, niet meer herinneren. De security officer zei dat zij het wel begreep en informeerde belangstellend naar de situatie van zijn familie.

December 1944 – maart 1945
No 34. O.T.U – Kirton in Lindsey (Lincolnshire)

De laatste fase van de opleiding tot jachtvlieger vond plaats in een Operational Training Unit.
De Spitfire is ongetwijfeld de meest bekende jager van de R.A.F. Zijn faam was vooral ontstaan tijdens de ‘Battle of Britain,  toen Engeland mede dankzij deze toestellen het luchtoverwicht had behouden. Eind 1944 waren de enkele Spitfires die Engeland had, uitgegroeid tot een flink aantal. De R.A.F.  beheerste het luchtruim. De toestellen waren in de loop van de tijd verbeterd. Er werden in totaal ruim 20.000 toestellen, in telkens vernieuwde uitvoeringen, geproduceerd.

Maart 1945
2 nd T.A.F. – 84 GSU – Lasham

Lang duurde het verblijf in Lasham niet en in de week van 18 – 24 maart werd Leo overgeplaatst naar het 322 squadron, dat toen opereerde vanaf een ‘airstrip’  in de buurt van Schijndel. 322 (Dutch) Squadron was op 12 juni 1943 opgericht. Aanvankelijk waren slechts 8 van de 25 vliegers Nederlands, maar geleidelijk aan groeide het uit tot een bijna volledig Nederlandse RAF – squadron.

Neergeschoten 1 april 1945

De eerste opdracht die hij kreeg, was het overvliegen van een beschadigde Spitfire naar een maintenance unit in de buurt van Kortrijk.
De volgende dag vloog hij terug in een Anson, achterin zittend op een hoop bagage.
Zondag 25 maart deed hij zijn eerste oriëntatievlucht rond het vliegveld.
Hij kreeg toestemming om zijn oriëntatievlucht uit te breiden naar Horn.
Hij vloog enkele malen over het dorp, tussen de twee torens van de kerk en het kasteel. De hoogmis was net afgelopen en hij had dus veel bekijks.

1 april 1945 – Paaszondag – werd hij neergeschoten. Hij vloog als no. 2 met ‘Peuter’ Janssen als nummer 1. Peuter Janssen werd beschouwd als een van beste en meest ervaren vliegers van het squadron. Ze vlogen onder de laaghangende bewolking in ‘battle formation’, toen hij reeksen lichtspoor ammunitie op zich af zag komen. Meteen volgde een  harde dreun onder zijn toestel. Zijn motor verloor vermogen. Over de radio riep hij zijn no. 1 op.
“Ik herinner mij dat ik zo zenuwachtig was en zei: “Hello Jackknife yellow 2 -  I have been hit.”
Leo: “Ik begon aan een noodlanding, maar probeerde eerst mijn extra benzinetank onder de romp af te gooien. Ik maakte mijn riemen wat losser en rukte uit alle macht aan de hendel, maar het lukte niet. Dan maar landen met de tank en ik trok mijn riemen zo strak mogelijk aan. Rechts van mij lag een open vrije ruimte en ik maakte een bocht met mijn voetenstuur, omdat de aileron-besturing niet meer werkte.
Het uitkomen van de bocht met voetenstuur ging natuurlijk erg traag en lukte ook niet helemaal, voordat ik met  een geweldige klap tegen de grond vloog.
Half versuft hoorde ik het lawaai van de motor van mijn no. 1 die vaak over mij heen vloog.
Ik realiseerde mij dat ik nog leefde, wist dat het vliegtuig in brand stond, maar voelde absoluut geen pijn. Wel een alles overheersend gevoel van mislukking: al die jaren van training en ik was nauwelijks begonnen of het was al afgelopen.
Toen ik uit het brandende vliegtuig klom, met mijn parachute nog om, zag ik in de verte een boerderij met enkele mensen, die naar mij toe kwamen, ik zei: “niet te dicht bij het vliegtuig blijven, want de ammunitie kan ontploffen.”
Zij waren stomverbaasd dat ik Nederlands sprak.
Peuter Janssen, die zo moedig over hem heen scheerde, werd ook vol getroffen.
Hij wist zich echter in een greppel te verstoppen en ontkwam aan krijgsgevangenschap. Hij stierf later bij een gevechtsactie in Indië.

Eind 1946 kreeg ik een brief van een ooggetuige, waarbij ik het volgende citeer:

“Nooit zal ik die bewuste Paaszondag vergeten.
Wij zagen twee jagers de richting van het Twentekanaal af komen, laag vliegende.
Ongeveer boven het huis trok de één wat op, doch de andere begon te cirkelen, als voor een noodlanding.
Dit werd een catastrophe en in minder dan geen tijd stond het toestel in lichterlaaie.
Met knikkende knieën zag ik het aan en wat er in mij omging, toen zich uit die vuurzee een menschelijke gedaante losmaakte, is niet te beschrijven.
Onderwijl ik naar de andere hoek van het huis liep, was mijn man al op u toegesneld
en bracht u, na wat riemen los gemaakt te hebben, met een buurmeisje naar binnen.
We legden u op een ruststoel in het achterhuis.
Nooit zal ik vergeten, dat verschroeide haar en wenkbrauwen.
Het gezicht leek één grote blaar, alsof daar de vlam was langs geslagen.
Al spoedig was een patrouille moffen aanwezig, die de eerste formaliteiten vervulden.
Toen ze uw been verbonden, vroeg u nog de broek niet vernielen, omdat u bij een mogelijke internering geen andere kleren had.
Ze behandelden u redelijk en onze neven brachten u toen met stoel en al in de kamer,
omdat de publieke belangstelling steeds groeide.
U kreeg twee bewakers toegewezen, die ook maar liever naar huis wilden als verder oorlog (te voeren).
‘t Was inmiddels koffietijd geworden en allen werden voorzien van koffie met wit  brood, in die dagen ook zeldzaam.
U had het zwaar te verantwoorden en uw gezicht was erg gezwollen.
Wij haalden voor verfrissing een fleschje vruchten voor u en juist toen mijn dochter bezig was u hier wat van te voeren, komt er zoo’n vent van de veldgendarmerie binnen.
“Was ist das hier für ’n Theater, Marmelade und Kaffee und Kuchen.“
En toen tegen u: “Sie müssen abmarschieren“
Een der bewakers kwam daar tegen op.
Hij vertelde dat u gewond was, enz., waarop de bullebak uw broek verder stuk trok om zich te overtuigen.
Dit maakte de bewaker zoo woedend, dat hij zei: “Alles ist in Ordnung: Sie verstören die Ruhe und Sie machen ein Wind,”  waarop de vent zo nijdig werd dat hij het persoonsbewijs vroeg van de brutale ….. Deze weigerde, waarop hij met de bullebak mee moest en er wel meer van zou horen.
Intusschen schoot de dag al aardig op en nog steeds was er geen vervoersmogelijkheid.
Ver in de middag kreeg de buurman opdracht u weg te brengen. Met stoel en al op een boerenwagen.
Och, och, wat een droeve stoet.
Inmiddels hield u maar vol dat ’t wel in orde kwam en dat het zoo erg niet was.
De boer bleef weg, met wagen en paard. Ook de fiets van mijn zwager, waarop de buurman om de dokter ging, is nooit terecht gekomen. Dit waren evenwel dingen van ondergeschikt belang, toen de dag daarop de Canadeezen al arriveerden.
Het hele stel moffen wat ’s Zondags om het huis liep, zagen wij die Maandag met de handen in de hoogte zich overgeven.
Een boek vol zou ik kunnen schrijven over die tijd van evacuatie en verschrikking.”
Einde citaat.

Tijdens de rit met paard en wagen voelde ik mij niet erg gerust. Boerenkarren waren geen voorkeursdoelen van de geallieerden, maar er zaten tenslotte wel een paar Duitsers op. Na enige tijd, het werd al donker, kwamen we bij een kruispunt, waar ik werd overgeladen in een militair voertuig en kort daarna afgeleverd in het ziekenhuis van Zutphen. ’s Nachts had ik veel pijn en ik vroeg een Duitse verpleger om een Spritze. De volgende dag werd ik weer vervoerd, per trein, en kwam ik terecht in een Kriegslazarett in Apeldoorn.

Lazarett Apeldoorn

Het was nog oorlog. In Apeldoorn waren de Duitsers de baas. Toen, 13 april, de eerste Canadees, zorgvuldig om zich heen kijkend, het ziekenhuis binnen slenterde, zagen we gespannen toe. Wat ging er gebeuren? Eén van de Engelsen rukte toen het portret van Hitler van de muur en vertrapte het voor de ogen van de Duitsers. Iedereen hield de adem in. Pas toen een groot aantal Canadezen het ziekenhuis binnenstroomden, durfden we het te geloven dat we bevrijd waren.
Het ging snel. De Duitsers gaven zich 5 mei over, drie dagen later volgde de capitulatie van heel Duitsland. Iedereen leefde in een roes. De zorg in het lazaret ging wel achteruit. Het verband om mijn knie werd niet tijdig verwisseld en toen het wel gebeurde, bleek de wond flink ontstoken te zijn. Het deerde me niet.

Nijmegen

Twee weken later werd ik naar het No.1 Canadian Hospital in Nijmegen overgebracht en niet veel later overgevlogen naar een ziekenhuis te Cosford, Engeland. Van hieruit schrijft hij 20 mei een brief naar huis. Het begin:

“Lieve allemaal,
Deze keer een brief, want ik heb gisteren gehoord dat ’t nu mogelijk is om ook brieven te schrijven. Hoe maken jullie ’t allemaal thuis? Ik ben toch zo benieuwd en heb niets meer gehoord sinds die kaart van 29 Maart. En er is natuurlijk ’n heleboel gebeurd intussen.
Met mij gaat ’t heel goed!!
M’n wonden zijn allemaal dicht en m’n gezicht is nu zelfs zó goed geheeld dat je praktisch niets meer kunt zien…..”

Een brief

Hij kreeg een brief. Marinus van de Brink schreef hem. Hoe had Leo het in zijn hoofd gehaald om een lugubere 1-aprilgrap uit te halen en ergens in het Oosten van Nederland neer te storten? Het was zijn laatste brief. 8 mei kwam hij zelf om het leven.
“Ja, ik heb kameraden verloren. Je wist dat dat erbij hoorde. Iedereen kende wel mensen die er niet meer waren. Je kon er niet bij stil staan. Niemand kon dat in die tijd, of je nu in het leger zat of niet. Ook de mensen in Horn maakten veel mee. De buren verloren met één granaatinslag oma, moeder, kind. Teddy van der Zee vloog in een Spitfire bij nacht. Eigenlijk is de Spitfire geen nachtvlieger. In de duisternis zie je links en rechts de vonkenregens van twee rijen uitlaten. Als je je daarop fixeert, zie je niets meer. Teddy riep door de radio dat hij niets meer zag. Het waren zijn laatste woorden. Hij vloog recht de grond in. We hadden geen trauma. Er was maar één werkelijkheid en die gebood ons door te gaan. Ik denk dat een oorlogstrauma vooral ontstaat wanneer je leeft in twee werelden, die van de oorlog en die van de vrede.”

Juni 1945 – februari 1946

Leo meldde zich na zijn revalidatieperiode bij 84 GSU Lasham. Hij wilde weer een Spitfire vliegen. Het lukte hem na veel aandringen. Eigenlijk had hij eerst een medische keuring moeten ondergaan. Zijn rechterarm kon hij nog niet volledig bewegen, maar hij wilde voor zichzelf bewijzen dat hij ondanks dat weer kon vliegen.
In september werd Leo overgeplaatst naar de Medical Rehabilitation Unit (MRU) in Loughborough. Kort daarna werd hij opgenomen in No. 5 MRU Mongewell Park in Wallingford, een schitterend landhuis in een fraai park aan de Theems. Ze werden ingedeeld in klassen en Leo kwam in de ‘early-shoulder class’. Het was een goede tijd. Het eten was goed en zij speelden schaak of zaten in de ‘library’. Er werd stevig gedronken. Een van de kameraden, die wat typisch liep omdat hij zich met de voeten niet kon afzetten, wilde als hij wat gedronken had, een optocht door het park organiseren naar een kapelletje op het terrein. Hij liep dan voorop en de anderen volgden en zongen luidkeels:
“Onward Christian soldiers, marching as to war. With the cross of Jesus going on before.’
29 januari 1946 werd Leo medisch goedgekeurd.